'Aντονυ αντί φόρου τιμής!

Εγώ είμαι καινούργιο μέλος θα μπορούσα..........να έχω ένα.......αυτόγραφο;;
[rand][/rand]

Για δείτε αυτό..Δεν είναι βέβαια πολύ καλο μα....απολαυστε το

Για δείτε αυτό για να ηρέμησουν κιόλας τα κόκαλα του Άντονυ ...

Ωχ Παναγιτσα μου Siera δεν αντεχω να το δω. Ειναι πολυ λυπητερο

Δεν ήθελα να σας χαλάσω την διάθεση...

Δε μας τη χάλασες! Ήταν ήδη χαλασμένη!!!!

Ο θάνατος του Άντονυ και του Στήαρ συγκαταλέγονται μέσα στα παιδικά μου τραύματα....

Αχ τι ωραίο παιδί αυτός ο Άντονυ... και στην ψυχή και στο σώμα!
Πόσο ευτυχισμένη θα έκανε την Κάντυ. Κακιά Μιζούκι.... Κακιά.......

Βρηκα καποιες πιο... χαρουμενες στιγμες

Πολύ όμορφα φτιαγμένο και αυτό το βιντεάκι.
Αυτή μελωδία είναι πολύ γλυκιά και αγαπημένη.
Υπάρχουν πολλές σκηνές ευτυχίας αλλά, δυστυχώς και ο θανάσιμος τραυματισμός του Άντονυ....
Και η εικόνα, τι καθαρή που είναι!
Στο ελληνικό anime ορισμένα επεισόδια έχουν πολύ κακή εικόνα...

ναι, η μουσικη αυτη μου αρεσε τοσο που την εβαλα στο κινητο μου. Τωρα οταν χτυπαει ακουω αυτη την μουσικη

Ax κακούργα Μιζούκι τον ξέκανες....

Τώρα πήρα φόρα....Και ποιος με σταματάει...

Οταν ακουω αυτη τη μουσικη, μου ερχεται ενας κομπος στο λαιμο.
Τι λετε βρε παιδια; Μηπως υπερβαλω; :mpouaaa:

Εγώ που μεγάλοσα τόσα άλογα στο αγρόκτημα του παππού μου για 2 μήνες φοβόμουν να ξανακάνω ιππασσία που κάνω από 6 ετών...Ούτε άλογο δενν μπορούσα να αγγίξω τα χέρια μου έτρεμαν...Και δάκρυζα όλοι παραξενεύονταν και νόμιζαν πως αρρώστησα... Αχχ..Άντονυ

πωπω τι λες;

Το πως με σωκάρει να βλάπω τον Άντονυ να πέφτει από το άλογο... καούργα Μιζούκι τον σκότωσες και όχι μόνο αυτόν τον άγγεο και άλλους που δεν τα άξηζαν και αυτούς που αξίζουν τους αφήνεις ατημόρητους...

Καλά είμαι αδικαιολόγητη τώρα διάβασα αυτά που χετε ανεβάσει και γράψει για τον Άντονυ. Τελικά τον τελευταίο καιρό έχω πάθει παράκρουση με το νησί και δεν διαβάζω άλλο ποστ εδω μέσα

Do not stand at my grave and weep
I am not there. I do not sleep.
I am a thousand winds that blow.
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain.
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning's hush
I am the swift uplifting rush.
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry;
I am not there. I did not die.

by
Mary Elizabeth Frye, 1932

Αρχισα να βλεπω την Καντυ στο Υoutube. Δε θυμομουνα αρκετα πραγματα τελικα. Ειδα το επεισοδιο που εφυγε ο Αντονυ και η Καντυ τον θυμαται σε ολες τις στιγμες. Τη στιγμη που...... την περασα δε μπορουσα να τη βλεπω, αλλα τα μετα τα ειδα. Το ποσο συγκινηθηκα δε λεγεται. Τα παιδια του ορφανατροφειου την κοροιδευουν και η Καντυ ειναι αλλου. Ταξιδευει με το μυαλο της στον Αντονυ και τα εχει ξεχασει ολα γυρω της. Βρε παιδια γιατι μας επηρεαζει τοσο ο θανατος ενος "καρτουν"; Ουτε αληθινος να ητανε. Αυτα ειναι τα σημεια που λεω στο 0:49, 3:50 6:49.

Kαι εγώ την ίδια απορία είχα...[Εγώ έγραφα πιοματάκια με τον Άντονυ τα έβλεπαν οι συμμαθητές μου και έβγαζαν λάθος συυμπεράσματα για εμένα και ένα συμμαθητή μου]Τώρα πίσω στο θέμα μας...Εγώ για 2 μήνες αφού έκανα την επανάληψη της Κάντυ έιχα μελαγχολία,και δεν μπορούσα να αχνοθώ,ενώ είχα το πρόβλημα με τ'άλογα και έβλεπα τον Άντονυ να χορεύει τη Κάντυ στον ουρανό και μου μικούσαν κιόλας.... Αλλά δεν είμαι

Virginia1 έγραψε:

Αρχισα να βλεπω την Καντυ στο Υoutube. Δε θυμομουνα αρκετα πραγματα τελικα. Ειδα το επεισοδιο που εφυγε ο Αντονυ και η Καντυ τον θυμαται σε ολες τις στιγμες. Τη στιγμη που...... την περασα δε μπορουσα να τη βλεπω, αλλα τα μετα τα ειδα. Το ποσο συγκινηθηκα δε λεγεται. Τα παιδια του ορφανατροφειου την κοροιδευουν και η Καντυ ειναι αλλου. Ταξιδευει με το μυαλο της στον Αντονυ και τα εχει ξεχασει ολα γυρω της. Βρε παιδια γιατι μας επηρεαζει τοσο ο θανατος ενος "καρτουν"; Ουτε αληθινος να ητανε. Αυτα ειναι τα σημεια που λεω στο 0:49, 3:50 6:49.

Virginia μου, κι εγώ πριν τρεις περίπου μήνες που ξαναείδα τα επεισόδια, το ίδιο αισθάνθηκα. Καταρχήν από παιδί θυμόμουν τα επεισόδια μέχρι τον Άντονυ.Τυχαίο? Με είχε στιγματίσει από παιδί τόσο πολύ ο θάνατός του που δεν θυμόμουν τίποτα άλλο. Τώρα μετά από τόσα χρόνια που το ξαναείδα, μπορώ να πω ότι όλη η ιστορία είναι τόσο πραγματική, που στον καθένα μας θυμίζει κάποια γεγονότα από τη δική του ζωή. Τουλάχιστον εγώ γι΄αυτό έχω κολλήσει ακόμα περισσότερο με αυτό το παιδικό. Από την αρχή μέχρι και το τελευταίο επεισόδιο έχω ρίξει τόσο κλάμα, που δεν ξέρω κι εγώ από πότε έχω να κλάψω τόσο...Είμαι και υπερευαίσθητη...Είναι αυτό που λέω και στην παρέα μου που με δουλεύει κάθε φορά, ναι μεν "καρτούν", αλλά βγαλμένα από τη ζωή.Αλλά που θα μου πάει...θα τους πείσω να το δουν και μετά τα λέμε πάλι αν θα με καταλάβουν ή όχι!!!

ioanna έγραψε:

ξέρω κι εγώ από πότε έχω να κλάψω τόσο...Είμαι και υπερευαίσθητη...Είναι αυτό που λέω και στην παρέα μου που με δουλεύει κάθε φορά, ναι μεν "καρτούν", αλλά βγαλμένα από τη ζωή.Αλλά που θα μου πάει...θα τους πείσω να το δουν και μετά τα λέμε πάλι αν θα με καταλάβουν ή όχι!!!

Kαι εγώ τα ίδια τραβάω.... Και στη ηλικία μου που κανονκά θα έπρεπε να ακολουθώ τη μόδα και να μην είμαι τόσο ευαίστητη και τρώω το δούλεμα!

ioanna έγραψε:

Virginia1 έγραψε:

Αρχισα να βλεπω την Καντυ στο Υoutube. Δε θυμομουνα αρκετα πραγματα τελικα. Ειδα το επεισοδιο που εφυγε ο Αντονυ και η Καντυ τον θυμαται σε ολες τις στιγμες. Τη στιγμη που...... την περασα δε μπορουσα να τη βλεπω, αλλα τα μετα τα ειδα. Το ποσο συγκινηθηκα δε λεγεται. Τα παιδια του ορφανατροφειου την κοροιδευουν και η Καντυ ειναι αλλου. Ταξιδευει με το μυαλο της στον Αντονυ και τα εχει ξεχασει ολα γυρω της. Βρε παιδια γιατι μας επηρεαζει τοσο ο θανατος ενος "καρτουν"; Ουτε αληθινος να ητανε. Αυτα ειναι τα σημεια που λεω στο 0:49, 3:50 6:49.

Virginia μου, κι εγώ πριν τρεις περίπου μήνες που ξαναείδα τα επεισόδια, το ίδιο αισθάνθηκα. Καταρχήν από παιδί θυμόμουν τα επεισόδια μέχρι τον Άντονυ.Τυχαίο? Με είχε στιγματίσει από παιδί τόσο πολύ ο θάνατός του που δεν θυμόμουν τίποτα άλλο. Τώρα μετά από τόσα χρόνια που το ξαναείδα, μπορώ να πω ότι όλη η ιστορία είναι τόσο πραγματική, που στον καθένα μας θυμίζει κάποια γεγονότα από τη δική του ζωή. Τουλάχιστον εγώ γι΄αυτό έχω κολλήσει ακόμα περισσότερο με αυτό το παιδικό. Από την αρχή μέχρι και το τελευταίο επεισόδιο έχω ρίξει τόσο κλάμα, που δεν ξέρω κι εγώ από πότε έχω να κλάψω τόσο...Είμαι και υπερευαίσθητη...Είναι αυτό που λέω και στην παρέα μου που με δουλεύει κάθε φορά, ναι μεν "καρτούν", αλλά βγαλμένα από τη ζωή.Αλλά που θα μου πάει...θα τους πείσω να το δουν και μετά τα λέμε πάλι αν θα με καταλάβουν ή όχι!!!

Ναι, ετσι ειναι τελικα η ιστορια βγαλμενη απ τη ζωη. Τοτε που το εβλεπα, απλα ειχα δεχτει τον... του Αντονυ χωρις να νιωσω ολα τα αισθηματα της Καντυ, τωρα ομως την καταλαβαινω καλυτερα... Τελικα μιλαει σε ολες τις ηλικιες. Εχω δωσει το μανγκα σε μια φιλη μου και το διαβαζει τωρα. Δεν εχει φτασει ακομα σε αυτο το σημειο , ελπιζω να το παρει ψυχραιμα το πραγμα.

Sierra έγραψε:

ioanna έγραψε:

ξέρω κι εγώ από πότε έχω να κλάψω τόσο...Είμαι και υπερευαίσθητη...Είναι αυτό που λέω και στην παρέα μου που με δουλεύει κάθε φορά, ναι μεν "καρτούν", αλλά βγαλμένα από τη ζωή.Αλλά που θα μου πάει...θα τους πείσω να το δουν και μετά τα λέμε πάλι αν θα με καταλάβουν ή όχι!!!

Kαι εγώ τα ίδια τραβάω.... Και στη ηλικία μου που κανονκά θα έπρεπε να ακολουθώ τη μόδα και να μην είμαι τόσο ευαίστητη και τρώω το δούλεμα!

Δυστυχως αν δεν εισαι της μοδας και δε σου αρεσει κατι περα απ την Πατυ παραξενευονται